Ik tik deze column op het strand. Neen, ik ben niet op vakantie, ik zit op het strandje bij ons huis aan de Waal. Sinds een paar weken woon ik in een oude steenfabriek, een rijksmonument, buitendijks gelegen, net ten westen van Nijmegen. 

Het station is op 20 minuten fietsen, het hippe Honigcomplex op ruim 10 minuten. Met de medebewoners gaan we binnenkort overleggen wat we met dit stukje strand en uiterwaard gaan doen: niets, een moestuin, een siertuin, opslag voor spullen, een combi, we gaan het zien. 
Sinds een paar weken ervaar ik letterlijk hoezeer de kwaliteit van de ruimte en de kwaliteit van het leven met elkaar samenhangen. Ik lees ’s avonds weer boeken en dat komt door deze nieuwe plek. Ik ben niet van de deterministische school die zegt dat de omgeving ‘het doen en laten van de mens’ bepaalt. Dat de kwaliteit van de omgeving echter van invloed is op ons ‘zijn’, staat voor mij buiten kijf.
In ons vakgebied hebben we de ruimte heel lang vooral functionalistisch benaderd. Dat kan ook bijna niet anders: we zijn een relatief dichtbevolkt land met een hoogwaardige economie en dus ook met vele claims op de schaarse ruimte. Dat vergt planning. 
Dat heeft veel kwaliteit van leven opgeleverd: onze steden kennen geen banlieues zoals in Frankrijk. Onze steden hebben, ook al is er reden tot zorg, nog steeds aantrekkelijke centra waar het doorgaans goed vertoeven is. Ook al wonen we voor tweederde onder de zeespiegel: het is veilig. Me dunkt dat dit kwaliteit van leven is.