Drie berichten in korte tijd: 1. Gemeente (Lelystad) wijzigt beleid om woningbouw te versnellen.[1], 2. Goedkoper en sneller: Nieuwe samenwerkingsvormen bij gebiedsontwikkeling [2] , 3. Een directeur bij een grote gemeente die zijn hart lucht over een aanbesteding bij een binnenstedelijk project waarbij 15 partijen aanzienlijke kosten maken om de klus binnen te halen.

Drie berichten met dezelfde strekking: de huidige praktijk van aanbesteden is sub-optimaal, zowel vanuit maatschappelijk als ondernemersperspectief. De verleiding is groot de discussie meteen te technocratiseren. Wat kan wel of niet vanuit een formeel-juridisch perspectief. Mag je nieuwbouw wel op deze manier gunnen aan een vooraf beperkt aantal marktpartijen?
Ik zie de berichten vooral als de uiting van een andere zoektocht: de behoefte of zelfs de noodzaak om de verhoudingen tussen overheid en samenleving te herijken. Daar waar de participatiesamenleving inmiddels gemeengoed is als het gaat om de omgang met de burgerij, is dat nog lang niet het geval als het raakt aan de relatie tussen overheid en ondernemers.
Daar waar maatschappelijk opgaven veranderen en complexer worden, vertaalt zich dat blijkbaar ook in een herijking van de relaties tussen overheid en samenleving. Uiteraard moeten we het kind niet met het badwater wegspoelen. Er waren (en zijn) goede redenen om opdrachten in concurrentie aan te besteden en bij meerdere partijen een offerte op te vragen.
En toch, iedere ervaren professional zal herkennen dat bij een succesvolle uitvoering van grotere en complexe projecten en dus ook bij gebiedsontwikkelingen het om veel meer gaat dan de beste offerte. Het gaat ook om vertrouwen, het samen uit samen thuis principe, het bundelen van kennis en kunde, de bereidheid tussentijds afspraken bij te stellen op basis van voortschrijdend inzicht. Zaken die zich minder eenvoudig in een uitvraag laten vangen.
Er is behoefte aan partnerschap, zo vertaal ik de berichten. Een klassieke aanbesteding (hoe innovatief ook ingericht) is blijkbaar niet altijd in staat deze behoefte in te lossen en tevens worden er kosten gemaakt die uiteindelijk altijd ergens neerslaan.
Bij de leerstoel gebiedsontwikkeling aan de TU Delft zullen we ook op dit thema nader onderzoek doen, kijken wat nu al kan en agenderen wat nodig is. Niet om de discussie te verengen tot een formeel-juridische discours, maar om recht te doen aan de behoefte die blijkbaar leeft in de praktijk.
Meer berichten over dit onderwerp zijn welkom!

Mail mij:

coverdaas@overmorgen.nl

j.c.verdaas@tudelft.nl