Het is een tjokvol boek, met resultaten van het onderzoeksprogramma Future Urban Regions, voorbeelden van beroemde praktijken uit binnen- en buitenland, een schets van nieuwe stedenbouwkundige werkwijzen met inbegrip van de 21^e opgaven van circulariteit en energietransitie, interviews met bouwers en ontwerpers en uitvinders, en veel foto’s en een beeldessay.
Moeilijke problemen hebben niet altijd vergezochte oplossingen nodig. Maar toch: om bij een oplossing uit te komen, is een verandering van perspectief noodzakelijk. The City as a System pleit voor zo’n verandering van perspectief in het onderzoek naar de stedelijke omgeving. Het stelt dat ontwerpers die het functioneren van de stad willen verbeteren het zich niet kunnen veroorloven om slechts te focussen op de ruimtelijke manifestatie van de stad. Ze moeten ook grondig onderzoek doen naar het onderliggende systeem en naar het gebruik en de verschijningsvorm van het stedelijke weefsel. De verleiding om De Stad als handelend en autonoom organisme op te vatten is altijd groot, zeker bij auteurs die een nieuwe invalshoek en metaforen hebben gevonden.  Naar mijn bescheiden mening is het een wat mistig pad, ondanks de bakens van rechtvaardigheid, ecologische grenzen, handelingsperspectieven. 
Het eerste hoofdstuk: Gathering knowledge, geeft kort de geschiedenis van het effect van nieuwe technologie, zoals GIS, CAD, driedimensionaal ontwerp, én het toevoegen van gegevens over menselijk gedrag en gebruik van de stad, met dank aan Google.. Er kunnen steeds meer en steeds complexere gegevens worden verzameld. Professor Taneha  Bacchin van de TU Delft heeft het in een inspirerend interview over de overweldigende hoeveelheid data met twijfelachtig nut, die ontwerper en onderzoeker kunnen lamslaan, maar ook uitdagen tot nieuwe vormen van analyse.
Hoofdstuk twee onderzoekt nieuwe ontwerppraktijken, met vooral aandacht voor analoge werkwijzen, zonder computer gegenereerde data, maar door participerende observatie en ”embedded” journalistiek, persoonlijke ervaringen, en scenariomethoden. Maar ook een project als Schoon Schip, ecologisch vlekkeloos, maar te wit, privaat en buitensluitend. Het interview met David Gianotten puilt uit van de geniale observaties, maar gaat vooral over samenwerken en het goed organiseren van ontwerpteams.
En dan: de nieuwe actieterreinen voor ruimtelijk ontwerp, gericht op de zoektocht naar verduurzaming en ruimte voor de uitdijende eisen, die aan het stedelijke systeem worden gesteld. Vooral voor energie, maar ook om het gebruik van grondstoffen en natuurlijke bronnen te temperen. Een hoofdstuk vol voorbeelden, van nieuwe hubs voor hitte-opslag, ontwikkelen van materialen naar voorbeelden uit de natuur. Het interview met Lola Sheppard en Mason White is een van de boeiendste stukken in het boek: dit is nog eens onderzoekend ontwerp, lokaal ontwikkeld, mondiaal toepasbaar en andersom! Hun focus ligt niet in de stad, maar aan de randen, bij verlaten bedrijventerreinen en plattelandsgemeenschappen. Ze pleiten voor aandacht voor afvalsystemen, niet alleen de (micro-)plastics maar ook de bergen elektronisch afval.
Het laatste interview is met de Catalaanse “houtbouw” en professor Daniel Ibanez. Hij legt uit hoe steden niet op zichzelf begrepen of bestuurd kunnen worden, maar altijd teren op een groot achterland, hun grondstoffen importeren en afval exporteren. Die relaties moeten en zullen veranderen. Dit gedachtengoed is een eigen publicatie waard. We can’t have it all. Ook niet in één boek.