DE MENING VANONGEMAKKELIJK GEVOELMijn vrouw en ik fietsten een paar jaar geleden door eenstil, weids landschap, waar zo nu en dan een boerderijverscheen. Plots werd de omgeving verstoord door eengroot bord in het weiland: `Nederland is vol!'. We zijneven gestopt om zeker te weten dat het er echt stond.De tekst `Nederland is vol' en de bijna eindeloze leegte van de omgevingvormden een merkwaardig contrast. Het gaf ons een ongemakkelijkgevoel. Ik denk vaak terug aan dat bord. Zeker door alle beelden diewe op televisie te zien krijgen. Beelden van emotionele informatiebij-eenkomsten, waarbij op voorhand stellingen zijn ingenomen. Vragenworden niet aan elkaar gesteld.Gemeentebesturen doen hun uiterste best om sporthallen voor tijdelijkeopvang te regelen en kantoorpanden te zoeken voor iets langere opvang.Van corporaties mag je bij het huisvesten van vergunninghouders die-zelfde gedrevenheid verwachten. Het huisvesten van vergunninghou-ders is zonder twijfel een primaire taak van woningcorporaties. Latenwe wel zijn: het is geen nieuwe taak. Corporaties huisvesten al sinds jaaren dag vergunninghouders. De komende tijd gaat het alleen om grotereaantallen."In een inclusieve samenleving maakt hetniet uit hoe vol Nederland is"Dat vraagt per woningmarktgebied om creatieve oplossingen in hetverruimen van ons aanbod. Door het verruimen van het totale aanbod,komen vergunninghouders verspreid te wonen. Dat is heel belangrijk.Het komt een snellere integratie ten goede. Het geeft vergunninghou-ders meer kans om een thuis te vinden. Een thuis dat de basis vormt omeen nieuw leven op te bouwen.In dat stukje ? het vinden van een thuis ? ligt de grote overeenkomstmet onze overige huurders en woningzoekenden, kwetsbaar of niet-kwetsbaar. Zij willen een huis dat hun thuis wordt. Corporaties biedenhet huis. Bewoners maken daar hun thuis van. Buren kunnen daarbijhelpen.In een appartementencomplex van Woonwaard kwam laatst een nieuwehuurder wonen vanuit de GGZ. Wat gebeurt er dan in zo'n trappenhuis?Wat betekent het voor andere bewoners? De zus van de nieuwe huurderspeelde daar heel goed op in. Zij sprak met de buren in het trappenhuis,vertelde hen over haar broer, zijn ziekte en hoe zij handelt als het evenminder gaat met hem. Met die aandacht zorgde zij ervoor dat iedereenin het trappenhuis met plezier blijft wonen.In een inclusieve samenleving maakt het niet uit hoe vol Nederland is.In die samenleving kan iedereen tot zijn recht komen. Corporaties enmaatschappelijke organisaties kunnen daaraan vanuit hetzelfde ideaalhun bijdrage leveren. Ook bewoners kunnen hun steentje bijdragen.Zoals een bekende meubelgigant zegt: aandacht maakt alles mooier!Laten we daar samen voor gaan!DOOR PIERRE SPONSELEE, DIRECTEUR-BESTUURDER WOONWAARD46TIJDSCHRIFT VOOR DE VOLKSHUISVESTING NUMMER 5 DECEMBER 2015DE MENING VAN