In Theater Carré speelde deze zomer Het Pauperparadijs, naar de gelijknamige bestseller van Suzanna Jansen uit 2008. Jansen reconstrueerde haar familiegeschiedenis en stuitte daarbij op weeshuizen en gevangenissen in de grote steden, gestichten in Veenhuizen, psychiatrische ziekenhuizen in de binnenduinrand, om uiteindelijk terecht te komen in de tuindorpen in Amsterdam-Noord. Het is een geschiedenis vol goed bedoelde, maar vaak mislukte beschavings- en heropvoedingsexperimenten, gericht op groepen mensen in de steden, die niet zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien en niet in staat zijn om die situatie te veranderen. In alle steden ? en vooral de snel groeiende ? tref je die groepen aan. Hoe daarmee om te gaan? Hoe een inclusieve stad vorm te geven? De grote trends van liberalisering en globalisering trekken sinds de jaren '90 een zware wissel op de kwaliteit van de stad. Veel steden worden juist exclusiever. Het debat kan aan scherpte winnen door een paar lange lijnen in de Hollandse stadsgeschiedenis in kaart te brengen. Ik focus daarbij op Amsterdam.
Reacties